Ontspullen: de ultieme reboot van je comfortlevel

Een aantal weken geleden werd na bijna drie maanden wachten mijn nieuwe bank geleverd. Tot het moment daar was, hing ik in de woonkamer meer dan eens op een afgedankte zitzak rond. Een andere bank stond er namelijk niet; van zo goed als alle meubels had ik anderhalf jaar geleden afscheid genomen terwijl ik de eerste stappen zette naar het omgooien van mijn leven. Ontspullen was daar onderdeel van, want des te minder ballast je met je mee draagt, des te makkelijker wordt die nieuwe start. Dat was althans de achterliggende gedachte. Nu, anderhalf jaar later, schrijf ik een reflectieverslag.

Ontspullen an sich is makkelijk

Dat ontspullen makkelijk is, lijkt wellicht vanzelfsprekend, maar voor mij was het dat niet per se. Toen ik de eerste stappen zette naar ontspullen, vond ik namelijk dat ik veel te veel had in mijn leven. Al die spullen begonnen mij op de zenuwen te werken en in mijn hoofd was ik daarom al een tijd aan het categoriseren. Maar ik had moeite om keuzes te maken met wat wegging en wat mocht blijven. Het organiseren van weggeef-feestjes waren een ommekeer: doordat de spullen een nieuwe bestemming kregen en je de vreugde van de nieuwe eigenaar zag, werd de behoefte aan vasthouden plotsklaps tenietgedaan. De laatste meubels verdelen en zelfs afscheid nemen van (vuilniszakken vol) troep deed ik uiteindelijk met net zoveel plezier. Ik heb na die eerste moeilijke stappen geen moment meer getwijfeld of ik wel het juiste deed en met elke stap voorwaarts voelde ik me opgeluchter.

Makkelijker dan omgaan met wat je niet meer hebt

Het moeilijke moment kwam pas toen ik toch weer dingen nodig had die ik niet meer bleek te hebben. Dat had niets te maken met het ondoordacht weggooien van spullen, maar met een nieuwe manier van leven ten opzichte van hoe ik dat eerder had gedacht. Van een reizend bestaan naar (opnieuw) meer vastigheid komen nou eenmaal toch weer spullen om de hoek kijken. En laat ik die nu net allemaal weg hebben gedaan.

Zoals bij vrijwel alles in het leven, komt ook nu de klap pas later

Oftewel: de klap kwam pas later, en ik kwam in een fase waarin ik het niet-hebben van spullen best vervelend vond. Aangezien spullen een vrij generiek begrip is: het niet-hebben van meubels en opbergsystemen was – na het niet-hebben van een huis, wat ook een tijd zo was – wat mij het meeste stoorde. Ik kon ineens niets meer vinden en was uren in de weer met het zoeken in dozen of pendelen tussen locaties, omdat spullen verspreid waren over meerdere locaties en gevoelsmatig ‘alles’ ineens ‘overal’ kon zijn.

Waardering volgt (pas) zodra je coping mechanisme jouw acties heeft bijgebeend

Nu het erop begint te lijken dat ontspullen mij alleen maar frustratie opleverde, een belangrijke noot: uiteindelijk volgde de langverwachte waardering. Ik zou dit omschrijven als een tweede waarderingsgolf: de eerste golf had plaatsgevonden bij het ontspullen zelf en later plaatsgemaakt voor een golf van ingetogen paniek/frustratie. De tweede waarderingsgolf volgde toen ik de veranderingen in mijn leven ging accepteren. Spullen zoeken duurt nu eenmaal langer, want het systeem dat ik voor het opbergen van spullen had (huis incluis), had ik zelf de deur uit gedaan. Paniek of frustratie kon ik soms nog wel voelen, maar wat ik in plaats daarvan ging doen, was waarderen dat ik er veel vrijheid voor in de plaats had gekregen (met een onwijs grote schoonmaak op de koop toe).

Maar zodra de acceptatie daar is, is de waardering gróót

Zodra ik me ging realiseren dat ik veel terugkreeg voor het niet meer hebben van spullen (vrijheid en flexibiliteit bijvoorbeeld), werd de waardering groot. Ik ben na verloop van tijd zelfs het geluk gaan inzien van spullen niet meer hebben, komende uit een situatie waarin ik die spullen wel had. Ik hoef er niet meer naar te verlangen, ik had het al en heb het niet nodig. Ik hoef er niet naar te streven die spullen te kopen, te krijgen of überhaupt te bezitten. Het is goed zoals het is, ik heb niet veel nodig. Er ontstond ook waardering voor een soberder leven. Niet extreem zuinig, maar soberder dan hoe het was. De druk om mee te moeten bewegen op de golven van status en succes in de maatschappij was inmiddels weggevallen. Door minder te hebben, en minder nodig te hebben, ben ik nog eens meer waarderen wat ik nog wél heb: dat krijgt namelijk nu juist de kans om te stralen.

Ik zou zó weer ontspullen

De blijdschap die ik voelde toen onze bank eindelijk aankwam zit ‘m dan ook niet in het materialistische aspect. Ik weet nu dat ik zonder bank ook prima kan toeven, maar vind het fijn dat ik mijn ouders en vrienden ergens een plekje kan aanbieden. Met de komst van de bank heb ik wel weer een ‘eigen hoekje’ kunnen creëren: zo’n favoriete plek in huis die ontstaat zonder dat je ernaar zoekt. En doordat de woonkamer op vier andere meubelstukken na vrijwel leeg is, staat mijn bank daar in het midden van de woonkamer nu mooi te shinen.

Welke spullen zou jij eigenlijk wel kunnen missen? Van welke spullen heb jij al afscheid van genomen, en hoe voelde dat? Deel jouw gedachten of tips met ons in de comments.

Yoga guru, freelance copyrighter & auteur

Susanne is copywriter en auteur bij o.a. Fitplein.nl. Ze heeft een achtergrond in marketing en heeft al bijna 10 jaar ervaring in digitale marketing. In april 2019 heeft ze de sprong in het diepe gewaagd. Susanne heeft toen haar baan opgezegd en gaan reizen.  Ze verdiepte zich in yoga, een levensstijl waar ze in de afgelopen jaren een intense passie voor heeft ontwikkeld. Ze beoefent nog steeds meerdere vormen van yoga en geniet van de mentale balans die dit haar geeft. Voor Fitplein schrijft zij artikelen over yoga, vegetarisme, duurzaamheid en sinds kort ook biohacking.

1 reactie op “Ontspullen: de ultieme reboot van je comfortlevel”

  1. Lieke Hoeks

    Ongelooflijk wat jij hebt gedaan Susanne.

    Zag je van jongsaf aan opgroeien samen met je zus Malou.

    Misschien herinner je me nog.

    Lieke de moeder van Tim en Ralf.

    Ben al bijna 15 jaar intens gelukkig met mijn grote liefde Frank.

    We wonen nu 9 jaar in Moraira in Spanje.

    Hoe gaat het op persoonlijk vlak met jou?

    En…ook benieuwd naar Malou.

    liefs liefs liefs Lieke

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *