Ik ben zojuist teruggekomen van een driedaagse hike in het zuiden van Duitsland. In mijn eentje op pad gaan is iets waar ik veel over nadenk maar uiteindelijk minder vaak doe. Dat komt net name door wisselende gedachtes over het reizen alleen. Aan de ene kant denk ik na over het gevoel van vrijheid en reizen zonder compromissen en aan de andere kant over de gedachte dat alleen zijn – zonder veel om je heen – ook overweldigend kan zijn.
Afgelopen weekend besloot ik dat het maar eens over moest zijn met het gewik en geweeg en boekte ik last-minute een trein naar Rijnland-Palts; dinsdag vertrok ik. Dit zijn de inzichten die ik tijdens mijn korte trektocht verkreeg.
- De natuur is zo dichtbij als jij het toelaat
Alhoewel ‘alleen zijn in de natuur’ vrij intens kan klinken, hoeft dat niet daadwerkelijk te zijn wat je gaat doen. Allesbehalve zelfs, de natuur is in principe zo veelzijdig als jouw referentiekader toelaat. Van een prachtig park dicht bij de stad tot een afgelegen heide of bergachtig gebied, en alles wat daar tussenin zit. Doordat de natuur meer is dan alleen een begrip, geeft dit je een scala aan mogelijkheden om een uitvlucht te plannen. Zo houd ik enorm van hiken en is dat dan ook wat ik graag doe, maar kan je net zo goed gaan wielrennen, mountainbiken, kanoën, stand-up paddleboarden of simpelweg kamperen.
- De natuur stelt je behoeftes op scherp
Een veelgenoemde reden voor mensen om op vakantie back to basic te gaan, is dat ze daardoor weer leren te waarderen wat ze in het dagelijks leven tot hun beschikking hebben. Dat geldt voor mijzelf ook: een warme douche voelt het allerbeste na een pittige trektocht. Hetzelfde geldt voor een voedende maaltijd, een gegeven dat ik in mijn dagelijkse leven (helaas) toch minder waardeer. Maar dat effect werkt ook de andere kant op: door met alleen een backpack op pad te zijn, ben ik me telkens weer bewust van hoe weinig ik nodig heb en hoeveel ik in het dagelijkse leven dus eigenlijk heb. Dit inzicht deed mij vorig jaar al eens een groot deel van mijn bezittingen weggeven. En ook de korte tocht van deze week laat mij weer reflecteren op bezit.
- Je zintuigen worden geprikkeld
Geluid zoals ik dat in mijn dagelijkse bestaan gewend ben – en dan met name het gebrek daaraan – is iets wat mij in de natuur direct opvalt. Ik ben als persoon best snel geïrriteerd door onverwachte geluiden, luide muziek of ‘lawaai’ en vind het heerlijk dat het in de bergen en heuvels zo rustig is. Ik hoor de vogeltjes kwetteren en de wind waaien en voel dat tijdens zo’n periode in een andere omgeving mijn zintuigen opnieuw op scherp worden gesteld. Dat geldt ook voor mijn zicht: nergens anders dan in de natuur ben ik me zo bewust van het uur van de dag door de stand van de zon, of zie ik kleuren zo rijk als daar.
- Laat je gedachten de vrije loop
Of je nu tijd alleen doorbrengt in de natuur of ergens anders, je gedachten de vrije loop laten gaat toch lekkerder alleen. Voor mij geldt dat verandering van omgeving als een positieve stimulans werkt. Ben ik alleen in het appartement dat ik met mijn partner deel, dan zie ik toch vooral de klusjes die gedaan moeten worden, net zoals ik bij solo ronddwalen in een stad vooral word afgeleid door leuke terrassen of bezienswaardigheden die ik wil bezoeken. Zelfs een mini-retraite zoals ik de afgelopen dagen nam, kan op het vlak van inzichten opdoen grote effecten hebben. Zo nam ik een belangrijk besluit ten aanzien van het omgaan met vriendschappen en heb ik daar op de terugweg van mijn reis – bij wijze van afsluiting – ook direct gevolg aan gegeven.
- Bewegen = therapie voor je geest
Omdat ik nogal de neiging heb om ‘in mijn hoofd te zitten’ en een continue stroom aan gedachtes ervaar, experimenteer ik sinds enkele jaren met methodes om het in mijn hoofd wat stiller te laten zijn. Meditatie en Ashtanga yoga helpen bij daar bijvoorbeeld bij, maar ook vormen van sport werken erg goed. Zo kan ik me tijdens het wielrennen niet in gedachtes verliezen, omdat elke afslag, bocht of hobbel op de weg concentratie vereist. Zo geldt dat ook voor andere vormen van bewegen. Bij hiken en klimmen is het van belang te zien waar je loopt en proactief bezig te zijn met je volgende stap, om te voorkomen dat je uitglijdt of struikelt. Uit je hoofd, en in het moment.
- Compromisloos op pad
Misschien wel de belangrijkste factor van allen: de vrijheid die het geeft om alleen te zijn. Ik houd van de spontaniteit om last-minute te kunnen beslissen ergens wel of niet heen te gaan (ook al doe ik mijn research vaak grondig). Bijkomend voordeel: doordat je niet hoeft te overleggen vermijd je de onverwachte onderlinge frustraties. Daardoor houd ik meer tijd over om te genieten. Ik doe precies mijn eigen ding en ik hoef me niet te focussen op de behoeftes van een ander. Of dat nu gaat over waar we naartoe gaan, hoe snel we lopen of welke gespreksonderwerpen we aansnijden. Dat klinkt wat egoïstisch, maar als ik eerlijk ben, is een klein beetje egoïsme op zijn tijd zo slecht nog niet.
