Iron Man: een inspirerend verhaal van Fabian Touw

IronMan (hele triathlon) wordt gezien als één van de zwaarste sporten die er is. Het bestaat uit drie disciplines: 3,8 km zwemmen, 180 km wielrennen en 42,2 km hardlopen. Dit zijn de drie zwaarste duursporten die er zijn en de combinatie van deze drie sporten maakt het erg lastig om deze te volbrengen, maar ook apart en bijzonder. Het is zeker geen sport dat je zomaar doet, het vraagt veel training en discipline. Een echte bikkelsport! Fabian heeft maanden getraind om er afgelopen 19 juli volledig voor te gaan. Hieronder zijn inspirerende verhaal over deze IronMan.

IronMan Zürich Zwitserland – 19 juli 2015

Een inspirerend verhaal van spreker Fabian Touw over doorzettingsvermogen, geloof en mindbeleving.

D-day! Nog wat ademhalingsoefeningen en gaan!

04:00 uur, de wekker gaat af en ik sta in één keer op, want ik weet vandaag is de dag des oordeel. Ik zit eerst op de wc, daar wil ik nog even goed de tijd voor nemen. Vervolgens douchen en pasta eten om 05:00 uur. Voor we vertrekken, nog één keer naar de WC. Nog wat ademhalingsoefeningen en gaan.

Je merkt de spanning om je heen

Een 30 min durende wandeling naar de IronMan. Ik ben stil onderweg en reageer kort als mijn vriendin wat zegt. Bij aankomst fiets controleren, bandjes leeg laten lopen en weer oppompen, tasjes checken (rood=lopen, blauw=fietsen en wit vrijetijdskleding) op eten, kleding en accessoires. Je merkt de spanning om je heen en iedereen controleert dubbel zijn fiets, maar ik vind het allang goed. Er is door de organisatie besloten dat er geen long wetsuit gedragen mag worden, dus alleen een korte wetsuit ivm water temperatuur (hierdoor verlies je zeker 10 tot 15 min. tijd). Ik laat het allemaal op mij afkomen. Nog effe snel naar de wc, want dit is de laatste keer dat ik er mijn tijd voor kan nemen. We lopen richting het water. Eerst starten de Pro’s en 15 min later is het onze beurt. Ik geef mijn vriendin een laatste kus.

Ik kan mijn ritme bij het zwemmen niet vinden

Ik storm het water in en begin te zwemmen. Soms zwem ik uit de bocht en moet ik weer terug, dat kost power. Ik kan in het begin mijn ritme niet vinden en krijg last van ademhalingsmomenten. Na een tijdje heb ik de steady state ( juiste balans) te pakken…… zwemmen, zwemmen, zwemmen. Na 2 km kom ik het water uit, ik moet 20 meter over een eilandje rennen en duik weer het water in, nog 1,8 km te gaan …….. zwemmen, zwemmen, zwemmen. Na 3,8 km kom ik het water uit en wankel een klein beetje, ren naar mijn tas, de tent in, shirtje aantrekken, gelletjes, tubes en krentenbollen in mijn shirt, fietsschoenen aan, bril op, tas afgeven bij de vrijwilligers en rennen naar mijn fiets. Met de fiets aan de hand naar de uitgang en fietsen maar.

Met fietsen worden er snelheden bereikt van 72 km per uur!

De eerste 30 m is vlak, hier houd ik 30 km per uur aan en dat gaat lekker. Dan begint de eerste klim van 8 km bij Feldbach, met een helling van 4%, mijn hartslag gaat omhoog, benen worden wakker geschud en raken licht verzuurt. Het is te doen. vervolgens zit je op een hoogte van 550 meter en fiets je met een beetje afdaling tot 45 km per uur en ook een aantal rechte stukjes tot punt 52 km en dan begint het echte klimwerk, the Beast, een klim van 4 km met een helling van 9%, alleen maar klimmen, klimmen, klimmen. Het is pittig. Vervolgens daal je af met een snelheid van 60 km/per uur. Daarna volg er weer een klim van 7 km in Egg, met een helling van 5 a 6% en deze duurt lang, bocht naar bocht, naar bocht, er komt geen einde aan…..eindelijk kom ik bij Forch aan, het einde op 800 meter hoogte van deze beklimming, daarna is het 6 km naar beneden racen en dat gaat HARD. Snelheden van 72 km per uur worden makkelijk bereikt, de wind gaat hard langs je oren, je helm vliegt er bijna af, voor de bocht hard remmen en loslaten en daar gaan we weer, zo gaat het nog een tijdje door. Hartslag gaat omhoog, dit is echt niet normaal, wat gaat dit hard. Vervolgens bereik je de vlakke weg. Daarna is het terug fietsen met een snelheid van 30 km/ per uur en dan een laatste klim van de eerste ronden, na 85 km, bij Hartbreak Hill, een klim van 1 km, helling 9%. Wat kunnen de mensen daar aanmoedigen zeg, wauhhhhhh.

Ik heb angst voor de zware beklimming van THE BEAST

Vervolgens weer terug bij de start van de Ironman en beginnen aan de 2^eronde. Snelheid 30 km/per uur. Vervolgens weer bij Feldbach klimmen, mijn linkerknie gaat protesteren aiiiii, maar ik kom boven. Mijn voeten, vooral de onderkant, beginnen pijn te doen. Angst begint te groeien voor de Beast beklimming, ik weet nu wat het inhoudt! Maar door mij bewust te zijn van waar ik mee bezig ben en mijn geloof begint de angst te verdwijnen. Daar is de Beast en begin te klimmen met een snelheid van 15 km/ per uur, net genoeg om niet om te vallen, branden is overgegaan in pure pijn. Aan de top krijg ik kramp in mijn rechter bovenbeen ik moet mijn bovenbeen masseren, auwwww. Hoe ga ik dit volhouden, ik moet nog wel even en kom aan bij de volgende klim in Egg. Ik wil staand fietsen ivm mijn rug, deze begint nu ook echt te protesteren, maar het gaat gewoon niet, de kramp schiet meteen in mijn bovenbenen, dus ik moet blijven zitten!

Er komt geen einde aan de klim

Ik val bijna om vanwege de lage snelheid en ik wordt misselijk. Aan gelletjes moet ik nu niet denken, maar ik heb ook nog een krentenbol met pindakaas en die gaat er wel in. Ik zag fietsers naar boven lopen, liggen, kotsen, band verwisselen, het breekt je op. Ik trek het niet meer, ik ben op, mijn lichaam kan niet meer en ik probeer mijn schoen los te maken van het pedaal, de fysieke tank is gewoon helemaal OP en krijg ook nog eens kramp in mijn vingers. De fysieke tank is leeg, ik krijg mijn schoen maar niet los van het pedaal……….en ik begin tegen mezelf te praten, mijn mind, mijn geloof accepteert gewoon niet dat ik wil stoppen, pffffffffff en ik schreeuw keihard ‘CoME ON Fabian, I AM SPORT’. Beide bovenbenen moet ik nu masseren en ook mijn rechter hamstring. En het lukt me! Yeasssssssss we zijn boven bij Forch, effe drinken bij een lage snelheid en dan komt de gevaarlijke afdaling. Ik merk dat ik niet scherp ben en dat kan je zwaar komen te staan bij deze afdaling, ik schreeuw ‘FOCUS FABIAN FOCUS FABIAN’ en IK KLAP IN MIJN GEZICHT EN SPUIT WATER IN MIJN GEZICHT, Ik ben weer wakker. De afdaling gaat met een snelheden van 40 tot 75 KM/ PER UUR, de wind vliegt om mijn oren!

DE TANK IS ECHT LEEG

Beneden aangekomen fiets ik gemiddeld 24 a 26 km/ per uur de tank is echt leeg. Ik kom bij het IronMan terrein aan en denk dat ik er bijna ben, maar NEEEEEE…..we hebben nog een laatste klim, die vervelende klim bij Heartbreak Hill. Ik bijt op mijn tanden en ik vecht, COME ONNNNNNNN FABIAN, je kunt dit! En yes, ik heb het gehaald, bij terugkomst rustig afstappen en lopen na 180 km te hebben gefietst, voelt dat erg prettig voor mijn benen. Mijn vriendin zag mij arriveren en ik zag haar ernstig kijken, want mijn fysieke gesteldheid zag er niet goed uit, ik kon niet meer, mijn benen sleepten onder mijn lichaam, mijn voeten zaten onder de blaren! Fiets terug gezet, tas halen en naar de tent om mij om te kleden. Ik zat op het bankje en keek om mij heen. Alle mensen uitgeput, ook ik was echt kapot. Moet ik doorgaan. Ik keek bedenkelijk naar mijn tas. 42,2 km hardlopen. Een FUCKING MARATHON. Wie hou ik nou voor de gek, je bent op, je hebt je best gedaan.

NEEEEEEEEEEE JE GAAT DOOR Fabian, op naar die Marathon

Schoenen aan, insmeren voor de heftige zon, petje op en lopen. Ik weet niet hoe, maar mijn benen gingen nog vooruit met een snelheid van 8,5 km per uur. Alle spieren moest ik weer activeren en opnieuw leren kennen, je gebruikt weer hele andere spieren en ik loop moeilijk. Je moet 4 rondjes lopen en bij elk rondje krijg je een armband, blauw, rood, geel en als laatste groen. Na 5 km kreeg ik mijn 1^e bandje. Pfff de zon is verschrikkelijk. Het zuigt alle energie uit je lichaam. Na 10 km kon ik niet meer ik kreeg steken in mijn borst, mijn bovenbenen deden vreselijk pijn en en…….. ik wist het gewoon niet meer, de tijd kon mij allang niet meer schelen. Ik wil gewoon over de finish komen.

Ik kon wel janken

en dat deed ik dan ook. Maar waarom, ik heb hier veel voor opzij moeten zetten, trainingsuren, mijn ziektebed door cluster migraine aanvallen van bijna 8 weken (ik had geen controle meer over mijn lichaam, hier heb ik veel van mijn trainingsuren moeten inleveren), mijn vriendin die mij veel steunt, de stichting waarvoor ik het doe, de mensen die je aanmoedigen, 1000 vrijwilligers die je steunen. Het werd mij allemaal gewoon teveel…. Ik kon echt niet meer……..Ik zat toen op 14 km, ik dronk best wel wat Cola en Redbull (normaal never, maar mijn lichaam had het echt nodig), veel water en sponsjes in mijn nek en vaak onder de douche doorlopen (die langs het parcours opgesteld stonden) om af te koelen, want ook de zon is killer, ook de zon neemt veel energie van je af. Ik heb al wat mensen langs de kant zien liggen. Ook het eten van snoepjes, sinaasappelen, bananen en pruimen moet je blijven doen.

Dat is pas echt een mentale breakdown

Ik ben beland bij bandje rood en ik krijg ik een bepaald ritme te pakken. het gaat een beetje beter, nu proberen vast te houden. Na 6 km krijg ik weer een klap te voortduren en krijg kramp in mijn hamstring, ik moet stekken. Vervolgens krijg ik weer kramp in mijn vingers! Pfff hoe ga ik dit volhouden. Ik spreek met mezelf af dat een halve marathon meer dan genoeg is, je hebt zoveel gegeven. Het is goed zo Fabian, dus nog even doorbijten en daarna is het klaar.

Bij het volgende eetstation focus ik mij op zout, heel wat zout. Natuurlijk heb ik hier totaal geen trek in, want ik ben echt misselijk, maar mijn lichaam heeft het nodig. Vervolgens loop ik langs de finish, wat je 4x doet, voordat je de eindstreep haalt. Je hoort het gejuich van de mensen die finishen en dat, dat is pas echt een mentale breakdown, een mokerslag. Jij wilt daar ook al zijn, maar jij moet nog zo’n lange weg!

Bij de punten waarbij je naar beneden en vervolgens weer naar boven moet, trek ik het niet meer en begin ik stapvoets te lopen, want de controle was ik totaal kwijt, ik wilde niet vallen, niet het risico lopen op nog meer lichamelijke klachten. Ik begin weer te lopen, lopen, lopen en nog eens lopen. En ik bereik zowaar het 3^e bandje. Nu wist ik dat opgeven geen optie meer was, niks halve, we gaan ‘m hoe dan ook uitlopen, ik weet nog niet hoe, al moet ik kruipend over de finish komen, het maakt mij geen zak meer uit.

Alles doet pijn

Ik masseer onderweg wederom mijn benen. Je wordt namelijk heel creatief in zo’n situatie. De zon wordt minder fel (het begint al avond te worden) ik doe mijn bril af, maar mijn pet hou ik op. Ik moet weer even janken, pfff wat doe ik mezelf aan, er gaat zoveel door mij heen. En we gaan weer, lopen, lopen, lopen. Ik zag steeds meer mensen onderweg liggen, overgeven en zitten.

Maar ik loop door…..Yes,ik ontvang het groene bandje, de laatste, ik moet nog 1 ronden! Ik krijg weer een beetje kracht maar blijf rustig, het laatste stuk moeten we namelijk niet verpesten. Ik zie mijn vriendin, ze zegt ‘Schatje je kunt het, houdt vol, geef niet op, nog 1 rondje, ik zie je bij de finish’. Inderdaad, ik zie haar bij de finish! Het wordt bijna donker en het gaat regenen, ahhhhhh lekker afkoelen, dat voelt even goed. Maar dat mag niet lang duren, mijn lichaam krijgt weer een klap te voortduren, ik shock nu naar voren, linkerbeen voor rechterbeen, rechterbeen voor linkerbeen. Ik blijf tegen mezelf praten, want ik voelde dat mijn lichaam nu echt wilde kappen. Mijn mind bleef met mijn lichaam communiceren. Na de zware omstandigheden bleef ik mijn lichaam verzorgen door het geven van massages, eten/drinken en de korte rustmomenten bij een steile beklimming of een stationpost om wat te drinken en zout tot mij te nemen. Dit is van cruciaal belang.

Ik hoor de mensen en de announcer praten die alle Ironman’s verwelkomt

en ik zie de finish, nog de laatste meters Fabian. Ik maak de bocht naar links en daar is de rode loper. 42,2 km gelopen, ik doe mijn pet af en houdt mijn handen voor mijn gezicht. Als je de mensen hoort juichen, de announcer die je naam noemt, de danseressen aan de zijkant. Ik heb het gewoon gehaald. Zie aan de zijkant nog mijn vriendin staan, ik geef haar een High five en loop vervolgens over de Finish!! Binnen 14 uur kom ik over de streep. Wauw ik ben een IRONMAN, met mijn laatste beetje kracht schreeuw ik het uit. Ik heb het onmogelijke, mogelijke gemaakt! Ik loop vervolgens door en val op het grasveld en blijf effe liggen. Vervolgens sta ik weer op. Zoek mijn vriendin op, ik omhels haar en echt alles kwam eruit. Ik kon niks meer binnenhouden en dat wilde ik ook niet. Alle emoties moesten eruit. Ik was kapot, maar ik heb het gewoon gehaald!!!

Met veel geloof is het ongezonde te controleren

Als ik zo terug kijk, ben ik van mezelf geschrokken, geschrokken van wat mijn mentale kracht heeft gedaan. Mijn lichaam heeft vele keren op willen geven, na het fietsen kon ik echt niet meer, maar toch heb ik een hele marathon voor mekaar gekregen. Topsport is niet gezond en dat weet ik, maar met veel geloof is het ongezonde te controleren. Mijn geloof is de bewustwording van mijn bewustzijn. Zodra je hiermee besmeurd bent, is de werkelijkheidsbril die je draagt zo helder dat je emotionele intelligentie groeit. Ik heb in de loop der jaren een aardige emotie groei gemaakt. Als ik het alleen op fysieke kracht had moeten doen, had ik het zeker niet gehaald. Ik had gewoonweg niet genoeg trainingsuren gemaakt, omdat mij werkschema dat gewoonweg niet toelaat, ook had ik mij beter op de beklimmingen voor moeten bereiden. Ik heb alleen geoefend op de Brienennoordbrug met mijn eigen gemaakte schema.

Succes is voor mij dat ik niks hoef op te geven, maar wel bewust ben van de situaties en dat ik erna handel met een zuiver geweten, dat ik mezelf in de spiegel kan aankijken en zeggen dat ik blij ben met wat ik zie en wie ik ben. Want je spiegelbeeld is niks meer dan een reflectie van jezelf en het pad die je hebt afgelegd, oftewel de keuzes die je hebt gemaakt, wat een invloed heeft op je omgeving en dat anderen raakt. Als je dan kan zeggen dat de persoon die je ziet je bevalt en nergens spijt van hebt, ervaar je succes en dan alleen kan je van jezelf houden en andere mensen infecteren met jouw liefde.

De weg naar succes is vele malen belangrijker dan het eindresultaat.

Wie is Fabian?

Fabian Touw (1980) is personal trainer en ondernemer in Rotterdam. Hij is trainer van het RTL4-programma Obese 2015 (uitzending 26 april jl) geweest. In zijn sportstudio FTPT geeft hij sinds 2010, inmiddels samen met twee freelancers, individuele begeleiding aan mensen die gezond en fit willen zijn. Touw heeft zijn sporen verdiend in de atletiek en werd Zuid-Hollands bokskampioen (2006). Touw is medeoprichter en ambassadeur van Stichting IamSport (2014). Deze stichting zamelt geld in door middel van sportieve activiteiten voor zieke kinderen en kinderen die in armoede leven in Nederland. In 2014 startte hij ftpt25.nl, een online health platform. Vanaf 2015 is hij ook te boeken als spreker via Speakers Academy. Hij is opgegroeid in Rotterdam Oude Noorden, een beruchte wijk waar altijd wel actie en iets te beleven was. Touw is opgevoed door zijn alleenstaande moeder en heeft één zusje.